107. (Vers. 6.) "Sed (hoc) habes quod odisti opera Nicolaitarum, (1)quae et Ego odi." - Quod significet aversationem a Divino pro illis qui separant bonum a vero, seu charitatem a fide, e quo non vita, constat ex significatione "habes quod odisti," quod sit aversatio; quod sit aversatio a Divino, est quia dicitur "(1)quae et Ego odi;" ex significatione "operum," quod sint quae sunt mentis, unde opera (de qua supra, n. 98) ex significatione "Nicolaitarum," quod sint qui separant bonum a vero, seu charitatem a fide; qui hoc faciunt, illis non est vita. Quod illis non sit vita, est quia omnis vita spiritualis est charitatis, et nulla fidei separatae; fidei enim est scire et cogitare, at charitatis est velle et facere. Qui separant charitatem a fide, illi prorsus nihil scire possunt quid facit caelum et ecclesiam apud hominem, ita quid vitam spiritualem, quoniam non cogitant intra se sed extra se. Cogitare extra se est solum ex memoria, nam haec est extra hominem sicut est atrium per quod intratur in domum et ejus conclavia; et in cogitationem quae extra hominem caelum non potest influere, nam caelum influit in illa quae intra hominem sunt, et per ea in illa quae extra illum sunt; inde est, quod nec instrui possint quid facit caelum et ecclesiam, seu vitam aeternam; nam unusquisque instruitur e caelo, hoc est, per caelum a Domino, de talibus quae sunt vitae aeternae; ita per viam vitae ejus, quae est per viam animae et cordis ejus. Qui credit quod in cognitionibus veri possint esse qui separant charitatem a fide, multum fallitur; capiunt enim omnia a se et nihil e caelo, et quae homo a se capit et non e caelo haec falsa sunt, quia in tenebris (1)cogitant et non in luce; omnis lux in talibus quae ecclesiae sunt, e caelo veniet.
[2] Sunt quidem in ecclesia plures qui dicunt charitatem esse essentiale ecclesiae et non fidem separatam; sed dicere id et credere id, et non vivere vitam charitatis, est modo dicere illam esse et non facere illam essentiale; quare illi in eodem loco sunt cum illis qui dicunt fidem esse essentiale, est enim illis charitas solius fidei, et non vitae, quapropter nec illi possunt illustrari. In mundo spirituali apparet apud illos niveum quoddam sicut lucis; sed ea lux, ex qua illud niveum, est naturalis, quae talis est, ut influente luce caeli, quae est lux spiritualis, vertatur in tenebras; habitant ad sinistrum ibi paene in angulo septentrionis et occidentis: illi tantum sunt intelligentes quantum cognitiones veri et boni applicuerunt vitae.
[3] Omnes illi qui in cognitionibus veri et boni sunt, et non secundum illas in bono vitae, vivere possunt aeque moralem vitam ac illi qui in cognitionibus sunt et per illas in bono vitae; sed usque moralis illorum vita est naturalis et non spiritualis, quoniam in vita sua non sincere, juste et bene vivunt ex religione; et qui non ex religione bene vivunt, ii non possunt conjungi caelo; nam religio facit hominem spiritualem, et conjungit illum angelis, qui modo spirituales sunt. Ex religione bene vivere, est cogitare, velle et facere, quia ita praeceptum est in Verbo, et quia Dominus id mandavit; at non ex religione vivere, est cogitare, velle et facere solum propter leges civiles et morales. Hi quia non Spectant alio quam ad has, ideo se conjungunt solum mundo, pro quo leges illae sunt; at illi spectant ad Dominum, et inde se conjungunt Ipsi. Quod gentes salventur est unice ex eo, quod in vita sua spectent ad religionem, cogitantes et dicentes quod ita et non aliter faciendum sit, quia est contra leges religionis suae, ita contra Divinum; et cum ita cogitant et inde faciunt, imbuunt vitam spiritualem, quae talis est apud illos ut postea in mundo spirituali recipiant vera prae Christianis illis qui nihil cogitant ex Verbo et ex doctrina ecclesiae quae ex Verbo, dum aliquid faciunt.
[4] Illi qui non ex religione cogitant, quia non spirituales sunt, nec habent conscientiam; quare si externa illorum vincula, quae sunt pro lege et pro fama, illis remitterentur, ruerent in omne nefas: at vicissim, si illis, qui cogitant ex religione, externa vincula, quae sunt timores pro lege et fama, auferrentur, usque sincere, juste et bene agerent; nam timent Deum, et in vita obedientiae et charitatis tenentur e caelo a Domino, cui conjuncti sunt. Quod illi qui separant charitatem a fide dicantur "Nicolaitae," est praecipue ex vocis illius sono in caelo; nam sonat ex vero seu fide, et non ex bono seu charitate. (Quod ex vocibus in verbo sciri possit num involvant bonum aut verum, ita quoque num unum separatum ab altero, videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 241.)
This page is part of 
© 2000-2001 The Academy of the New Church