180. Angeli caelestes qui capiti assidebant, postquam essem quasi resuscitatus, per aliquod tempus apud me fuerunt, nec locuti nisi tacite, id percipiens ex loquela eorum cogitativa quod nihili facerent omnes fallacias et falsitates, eas quidem non ut ludibria ridentes sed tanquam nihili curantes. Loquela eorum est cogitativa absque sonoro, qua etiam incipiunt loqui cum animabus apud quos primum sunt.